شبکه های فضایی قابل گسترش ( تاشونده و جمع شونده )

ایده سازه های قابل گسترش ، ایده جدیدی نیست . متفکر و هنرمند بزرگ رنسانس ، لئوناردو داوینچی بر اساس مطالعات فراوان سازه ای ، یک مکانیزم مسطح ساده قابل گسترش را طراحی و در کتاب خود معرفی کرد . 

با سازه های قابل گسترش معمولی از قبیل شبکه های تا شونده درهای آسانسور آشنا هستیم. سازه های سه بعدی از این نوع ، برای اولین بار توسط مهندس اسپانیایی امیلیوپرزپینه رو ابداع شد. در اوایل دهه 1960 او شبکه های فضایی تا شونده را طراحی کرد .

در این قبیل سازه ها واحد تا شونده پایه از دو عضوی که در وسط یا نزدیکی وسط طولشان به یکدیگر متصل شده اند و مکانیزم قیچی را به وجود می آورند ساخته شده است .سپس انتهای اعضای چندین مکانیزم قیچی ممکن است به صورتی از پیش تعریف شده ، به منظور تشکیل فرم یک خرپای گسترده به یکدیگر متصل شوند.یک سری از این مجموعه های مسطح ممکن است توسط مکانیزم های شبه قیچی به صورت مایل به یکدیگر متصل شوند تا یک شبکه سه بعدی تاشونده را بوجود آورند .

برای محدود کردن میزان توسعه مجموعه های مسطح ، چند شکل از قیود ، از قبیل کش های انعطاف پذیر یا تاشونده ، ممکن است بین اعضای مجاور انتهایی ، نصب شود .برای قفل کردن مکانیزم به طور کامل ، کش های منعطف می توانند با میله ها جایگزین شوند .

پرز پینه رو شبکه های یک لایه و دولایه گنبدی و مسطح را برای تئاترهای متحرک ، ساختمان غرفه ها و نمایشگاهها پیشنهاد کرد . برای مثال در سال 1964 یک غرفه نمایشگاهی در مادرید به مساحت 8000 مترمربع ، از تعدادی مدول شبکه فضایی قابل گسترش به ابعاد 9*12 متر و هر یک به وزن فقط 500 کیلوگرم، برای فصل تابستان بر پا شد .هر مدول تا شده برای حمل ونقل 0/7*0/8 متر فضا در سطح اشغال می کرد .توسعه مدول ها روی زمین با استفاده از مجموعه ای از چرخ ها انجام شد . سپس سازه تاشونده قبل از اینکه مقاطع فولادی پنل های بام بر روی آن ثابت شود ، با استفاده از میله های اضافی پایدار شد .تمام غرفه طی هفت روز پایین آورده شد و به ترتیب به سن سباستین و سپس بارسلونا منتقل شد .